Tað hevur tókt millum føroyinga
gaman
onkuntíð leikti mín fótur
so frítt
í gildiskála at reypa saman;
leikar mín hindin um
vøllir vítt
tá borin at munni var mjaðarskál,
tá gjørdist í monnum mannamál,
leikar hon vítt, leikar
hon frítt,
leikar mín hindin um
vøllir vítt.
Tað hava føroyingar hildið sóma,
meðan teir mundu úr mjørkanum
hóma
ein lítlan glotta framman fyri stavn,
at díkja tá á til at rógva upp havn.
Tað hevur verið Føroya siður,
at ongantíð skuldi bindast friður,
høgga ella stinga, tí leti
var last,
stríða og strembast, til hjartað brast.
Stríð er á sjógvi,
og strembing á landi,
blóðsprongdur mangur á slættum sandi
sjaggar pøstur til húsa heim,
spreingir so aftur í dans
og gleim.
Dysjadólgin latum vær sova,
menskir menn lata hurð úr
klova,
fugladúrur er teimum nóg nógv,
út skal koma innispunnið tógv.
Lat tí av várum útferðum fregnast,
at vær høvum tílíkum siðum gegnast,
so gerst heimferðin blíð og bjørt,
og Føroyum høvum vær hepni gjørt.